II reaktywacja WKN w 1956
Jest rok 1956. Po raz pierwszy w powojennej Polsce dochodzi do strajków i zamieszek w Poznaniu. W życiu społeczno-politycznym narodu zachodzą poważne zmiany, które mają wpływ na stan organizacyjny Sekcji. Zarząd dyskutuje sprawę uwolnienia się z drabiny uciążliwych zależności organizacyjnych. Pragnie utworzyć samodzielny, jednosekcyjny Klub, podległy bezpośrednio Radzie Zrzeszenia. Wciąga do pracy wszystkich tych, którym dobro sportu narciarskiego zawsze leżało na sercu. Nawiązany zostaje kontakt z płk. Marcianem Frühaufem, który dochodzi do wniosku, że Sekcja grupuje narciarzy i działaczy, którzy mogą kontynuować najlepsze, przedwojenne tradycje Warszawskiego Klubu Narciarskiego. W dniu 20 grudnia 1956 roku Zarząd zwołuje Nadzwyczajne Walne Zebranie Członków Sekcji. Zebrali jednomyślnie uchwalają reaktywowanie Warszawskiego Klubu Narciarskiego jako samodzielnego, jednosekcyjnego klubu sportowego. Do Zarządu w zasadzie pozostającego bez zmian, z zostali dokooptowani ludzie, którzy w sposób szczególny wyróżnili się przy pracach nad reaktywowaniem klubu, a więc pani Edyta Wargenau i pan Marian Frühauf.
Odwrót od złych form organizacyjnych trwał nadal i to na szerokim froncie. Rok 1957 był nie tylko świętem warszawskiego narciarstwa, to również czas, w którym na zjeździe w Katowicach został - reaktywowany Polski Związek Narciarski. Przy okazji warto dodać, że członkami prezydium Zarządu Głównego PZN wybrani zostali kandydaci Warszawskiego Klubu Narciarskiego, a mianowicie i Elżbieta Łatkiewicz, dr Kazimierz Załuski - członek Prezydium FIS i Cezary Chlebowski - prezes WKN.
Niestety zmiany i huśtawki organizacyjne wykruszyły z życia narciarskiego stolicy coraz to nowe kluby i sekcje.Przestały istnieć kolejno narciarskie zrzeszenie w AZS, Budowlanych, Kolejarza. W tej sytuacji nowo reaktywowany Warszawski Klub Narciarski stał się jedynym klubem tej dyscypliny w stolicy. Na barki więc działaczy WKN spadły nowe obowiązki. Pracę w Warszawskim Okręgu PZN przejęli z kolei od działaczy "Polonii" prawie całkowicie członkowie WKN na czele z przewodniczącym Leszkiem Pawłowskim, wiceprzewodniczącym Arkadiuszem Kolankiem, skarbnikiem Antonim Gąsiorem, sekretarzem Szomańskim, przewodniczącym komisji sędziów Marianem Frühaufem i przewodniczącym Komisji Organizacyjnej Marianem Petri. W końcu tego samego roku odbyło się Walne Zebranie członków WKN, na której wybrano nowe władze Klubu. Obok kilku nowych aktywnie pracujących osób znaleźli się w nich wszyscy ci, dzięki którym Klub wkroczył na nową drogę rozwoju, a więc Cezary Chlebowski, Marian Frühauf, Jerzy Wilgat, Kazimierz Rapacki, Edyta Wargenau, Janusz Godzik, Eugeniusz Kabatc i wielu innych. Klub liczył już wówczas około 700 członków. Zaczęła rozszerzać się sfera działalności klubu. Wyłoniły się nowe sprawy, którym musiano poświęcić wiele czasu i uwagi, szczególnie poszukiwanie stałej siedziby Klubu.