Jadwiga Bobińska

Jadwiga Bobińska urodziła się 15.10.1902 w ówczesnej Guberni Piotrkowskiej Królestwa Polskiego. Od najmłodszych lat aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym, np. w okresie swojej nauki w Piotrkowie brała czynny udział w pracach „Herbaciarni” zorganizowanej przez Polski Czerwony Krzyż w celu dożywiania rannych żołnierzy przejeżdżających przez Piotrków w pociągach wojskowych, pomagała również w kuchni akademickiej, wydającej podwieczorki dla rannych żołnierzy leżących w piotrkowskim szpitalu. W roku 1920 złożyła podanie o przyjęcie na Wydział Chemii Politechniki Warszawskiej, rozpatrzone pozytywnie przez rektora. Już na pierwszym roku studiów zaangażowała się w sportowe życie akademickie, prawdopodobnie dzięki osobie inżyniera Jana Wojniewicza wykładowcy, późniejszego zasłużonego działacza narciarskiego w II RP, pierwszego prezesa WKN. W 1921 roku była w grupie osób zakładających Warszawski Klub Narciarski, w którym aż do wybuchu II wojny światowej aktywnie działała. Jeszcze w latach 20-tych zdobyła uprawnienia przodownika turystyki, dzięki czemu mogła samodzielnie prowadzić grupy turystyczne. Jadwiga ukończyła studia w roku 1926 i przez dwa lata była asystentką profesora Wojciecha Świętosławskiego w Katedrze Chemii Fizycznej na Wydziale Chemii PW, skąd w roku 1928 przeszła do pracy w Dziale Gumowym Wojskowego Instytutu Gazowego (później Przeciwgazowego), gdzie pracowała na stanowisku eksperymentatora. W Instytucie tym pracowała do wybuchu II wojny światowej. Była wieloletnim członkiem zarządu Związku Inżynierów Chemików, aktywnie uczestniczyła w życiu akademickim oraz Lidze Ochrony Przeciwchemicznej i Przeciwgazowej. Pracowała również na rzecz WKN, przyczyniając się jako jedna z wielu osób do budowy schroniska na Polanie Chochołowskiej. W latach 30-tych była jednym z członków zarządu WKN. Po wybuchu II wojny światowej działała w konspiracji. Kierowała komórką łączności z „Serbią” – kobiecym oddziałem więzienia na Pawiaku. W jej mieszkaniu przy ul. Mokotowskiej 39 znajdowała się skrzynka kontaktowa. Równolegle uczestniczyła w pracach Kedywu AK w laboratorium bakteriologiczno-toksykologicznym przy Pracowni Środków Sabotażowo – Dywersyjnych. Zadaniem laboratorium było przygotowywanie trucizn służących specyficznej dywersji osobowej, skierowanej przeciwko Niemcom. W dniu 13 kwietnia 1943 roku została zatrzymana z walizką pełną materiałów chemicznych. Po aresztowaniu przewieziono ją na Pawiak, gdzie była brutalnie przesłuchiwana. Nikogo nie wydała, nie chciała również przyjąć przekazywanej jej trucizny. 29 maja 1943 roku została wywieziona z Pawiaka z grupą 500 mężczyzn oraz 25 kobiet i rozstrzelana w ruinach warszawskiego getta. Ciało Jadwigi Bobińskiej zostało spalone, a prochy rozrzucone na terenie getta. Na warszawskich Starych Powązkach znajduje się symboliczna mogiła polskich chemików, których miejsca pochówku są nieznane.